İSMAİL TERZİ İLE
ANAMUR-ERMENEK YOLUNDA.

Güzel ülkemde ve Kıta Avrupası’nda bu zamana kadar yaptığım sürüşlerin gösterdikleri ve düşündürdükleri arasında haritalar mühim bir yer tutuyor. Seyahatlerimde, haritadaki kaskatı siyasi çizgilerin coğrafya tarafından kale alınmayışına şahit olup tefekküre daldığım çok olmuştur. Üstelik bu durumu kaç kez yaşarsam yaşayayım, her defasında ilki kadar ilginç ve düşündürücü bulduğumu da söyleyebilirim. 

Bavyera’dan Tirol’e, Konya’dan Afyonkarahisar’a geçerken ya da boğazın üzerinden süzülerek kıta değiştirirken atlas çizgilerinden aştığınızı fark etmezsiniz. Zira her iki tarafta da coğrafya ve insan aynı atmosferde buluşmuş, aynı toprakla -ve denizle- kaynaşıp bir olmuş ve bir pürüzsüz işleyiş tutturmuştur.

Bu sabah Konya Ovası’nın kırağı düşmüş cildi kış güneşi altında yüksek kontrastlı parlıyor. İç Anadolu’dan Akdeniz’e uzanan Konya-Karaman yolunun sonu gelmeyecek gibi hissettiren düzlüklerindeki sanat filmi durgunluğunu ilk kez tecrübe eden biri, bu yolun kısa sayılacak bir mesafe içerisinde Akdeniz’in mavisine ve yeşiline bağlanarak canlanıp coşacağını tahmin edemez. Edemez çünkü Toros Dağları denizle kara arasında bir kalın ve yüksek duvar gibi uzanır da toprağı, iklimi, soluduğumuz havayı, nitekim hayatı değiştirir. İşte gerçek bir sınır.

Eski zamanlarda böylesine gürbüz ve heybetli bir sınırın öteki tarafına geçmek hayli meşakkatli bir işken, günümüzün modern yolları zahmeti ciddi şekilde azaltıyor. Ne var ki bugün modern yollarda konforlu bir sürüş arayışıyla direksiyonda değilim. Bugün otuzunu devirmeye hazırlanan bir BMW klasiğiyle, ülkemizin en çarpıcı ve zorlayıcı dağ geçitlerinden birini geçmeyi planlıyorum. 

D715 devlet yolu Karaman’dan sonra tırmanmaya başlıyor ve bu efor 1650 metrede bulunan Sertavul Geçidi’ne kadar sürüyor. Devamında bir genişlik ve açıklık içinde, çam ormanlarının arasından kıvrılan uzun virajlar boyunca, canlı ve ferah bir alçalış başlıyor. Bu alçalışta beyaz otomobilin altı silindirli motoru yüksek devirde kalıyor ve Akdeniz sahiline doğru koşturan bir çocuğun hafifliğiyle az evvelki çabasının karşılığını alıyor.

Ancak yukarıda da paylaştığım üzere, bugün modern yollarda konforlu bir sürüş arayışıyla direksiyonda değilim. Bu yüzden, Mersin’in Mut ilçesine ulaşmadan hemen önce, navigasyonun kendi kendini sorgulamasına neden olan bir manevra yapıyor ve bulunduğum yerden 1000 metre yukarıda yer alan Ermenek’e varmak üzere batıya, D340 yoluna sapıyorum.

D340’ta beklediğimden çok daha iyi bir zemin buluyorum. Burası tazecik sıcak asfaltı ve nazikçe tırmanan geniş virajlarıyla otomobile dost bir parkur. Beyaz otomobilin ciğerlerini açmak için birkaç vites küçültüyor ve çoğu sağıma düşen sarp kayaçlarda mekanik yankılar bırakarak yol alıyorum. Solumda ise müthiş bir yükseklik ve sonsuzluk duygusu veren manzaralar sürüşe eşlik ediyor. Hatta bu manzaraların bazen dikkat dağıtacak kadar çarpıcı ve benzersiz olabildiğini de ekleyeyim. 

Böylece Ermenek’e ulaştıktan sonra tabelalarda takip etmem gereken asıl yerin sırası geliyor: Anamur. Ermenek Barajı’nın çevresinde nazikçe dolaştıktan sonra, yaklaşık 100 km uzunluğundaki Ermenek-Anamur yolunun masalsı ve romantik tarafıyla on yıl sonra yeniden buluşuyorum. Torosların yükseklerinde, masmavi gökyüzünün altındayım. İki yanımda tertemiz kar örtüsü, karşımda barışçıl bir dağ yolu. Coşkulu bir sürüş temposu tutturmadan önce, burada sürüş yapmak kadar güzel olan bir başka şeyin varlığını hatırlıyorum: Durmak ve sessizliği dinlemek.

Bu öyle bir sessizlik ki insanın içine işliyor; gündelik hayatın arka plan gürültüsünde kaybolup giden bazı özel seslerle tanışmanızı sağlıyor. Kısa molada nefesimi, beyaz bir tül gibi salınan rüzgârı, düşüncelerimi ve hatta kolumdaki saatin makinesini dinliyorum. Zamanın ve doğanın gündelik telaşlarımıza kayıtsızlığını hatırlatan, telefon sinyallerine geçit vermeyen, havası berrak, yeşili dolgun bir masal diyarı.

Beyaz otomobil, takip eden bir saat boyunca, masal diyarının düzlüklerini ve akıcı virajlarını bir balerin pürüzsüzlüğüyle geride bırakıyor. Sonrasında ise Ermenek-Anamur rotasının ‘diğer yüzü’ olarak tanımlayabileceğim bölümünün başlangıcına geliyorum. Haritaları bile heyecanlandıran bu kısım, otuz kırk kilometre içerisinde, onlarca sert virajla yüksekleri denizle buluşturuyor. Öncesinde bir tepede duraklıyor ve bir yandan aşağıdaki ‘su parkı’ kıvrımlarını izlerken diğer yandan otomobilimdeki eşyaları sabitliyorum. 

Son ve en özel bölüm için tekrar hareket edip sürüş temposunu artırmaya başladığımda, beyaz otomobil kollarını sıvayarak oyuna hazır olduğunu hissettiriyor. Hidrolik destekli direksiyon ön lastiklerle zemin arasındaki iletişimi rahatça okumamı sağlarken, ağırlığı eşit dağıtılmış mimari ise virajlarda güven ortamını pekiştiriyor. Böylece her virajda M50 kodlu atmosferik motorun devir bandını biraz daha esnetiyor, manuel vites geçişlerini mümkün olduğu kadar geciktiriyor ve viraj girişlerinden evvel üç pedallı sürüş deneyiminin inceliklerinden ‘heel&toe’ tekniğiyle akışı muhafaza ediyorum. 

Her otomobil severin bir kez geçmesi gerektiğini düşündüğüm Ermenek-Anamur rotasının son kilometrelerindeki köylere ulaştığımda nabzım yüksek, sırtım terli şekilde sağa çekiyorum. Bu kez nefesimi dinlemek için tepelerdeki sessizliğe gerek kalmıyor. Otomobilden çıtırtılar yükseliyor, frenler çok hafifçe tütüyor, kış lastikleri ise ömürlerinin bir kısmını burada bırakmış olmanın gururuyla köşelerden kararmış oturuyor. Önceki dakikalarda geride bıraktığım onlarca kıvrım ise, bulunduğum yerden bakınca, bulutların arasında, ulaşılması imkânsız bir yerde gibi görünüyor. İşte otomobil sayesinde bugünlerine ulaşmış olan yol mühendisliğinin bize armağanı: Ulaşılmaz görünen masal diyarlarına seyahat özgürlüğü. 

Kısa süre sonra Anamur’a vardığımda, az evvel sarf ettiğim eforu bütün şehir duymuş da yardımcı olmak istemiş gibi, her köşede bir muz tezgahıyla karşılaşıyorum. Satıcı teyzeyi kıramadığım için arka koltukta emniyet kemeri bağlanmış şekilde yerleştirdiğim koca muz dalıyla yola devam etmek zorunda kalsam da keyfim yerinde. İleride, Akdeniz sahil yolunun uygun bir noktasında sağa çekiyor ve denizi izlerken otomotiv literatürünün ustalarına bir kez daha hak veriyorum: Bir klasik otomobile yapılabilecek en büyük kötülük onu kullanmamaktır.

Böylece Akdeniz’de bir gün daha batarken, zorlu bir sürüşü hakkıyla tamamlayan mutlu bir otomobilin direksiyonunda, dönüşe geçiyorum. Toros Dağları önce küçülüyor, sonra kayboluyor ve beyaz otomobilin uzun farları Anadolu’yu ortadan ikiye bölercesine aydınlatarak evinin yolunu gösteriyor.