HOPARLÖRLERİ TEST ETMEK İÇİN EN İYİ 6 ŞARKI.

Bu sıcak ve duygusal Blue Note parça, son derece temiz bir ses prodüksiyonuna sahip. Porter’ın gür sesini eksiksiz, derin bir akustik alanın merkezine yerleştiren parçada arka plan gürültüsünün olmaması da Bowers & Wilkins Diamond Surround Ses Sistemi’nin düşük gürültülü ve zahmetsiz berraklığını daha iyi bir şekilde ortaya koyuyor. Bu mükemmel sesin büyüsünden çıkıp diğer öğelere odaklandığınız taktirde, bir diğer kilit noktanın da Porter’ın sesinin mekan içinde soldan sağa yerleşimi olduğunu fark edeceksiniz. Bu stereo ses kompozisyonunda enstrümantal kısımlar ve vokal öğeler mükemmel bir şekilde karşınızda yer alıyor.

Bu güçlü ve minimalist elektro pop parça, yalınlığı içerisinde o denli olgun, o denli gelişmiş ki Yeni Zelandalı şarkıcı Lorde’nin bu parçayı çıkardığında 16 yaşında olduğuna inanmak oldukça güç. Koltuğu sallayan bas ile keskin ve nükteli şarkı sözlerinin bir adım öne taşıdığı akıllıca, bağımlılık yapan bu etkileyici parçada popun her zaman yavan olmadığının kanıtını bir kez daha görüyoruz. “The Love Club EP” albümünün demo kaydı “Royals” elbette kolayca dillere dolansa da bir sonraki beğenilen “Team” parçası da son derece keyif veriyor. Bu demonun BMW sisteminizin subwoofer ve hoparlör kalitesini göstermek için sıra dışı bir kayıt olduğunu söyleyebiliriz.

ZZ Top’ın 1975 yılındaki dördüncü albümü, canlı kayıtlar ve stüdyo kayıtlarının ilginç bir birleşiminden oluşuyor. İlk kısım tamamen canlı, çarpıcı bir şekilde ‘gerçek’ ve heyecan verici iken ikinci kısımsa gerçek anlamda şaşırtan altı güçlü stüdyo kayıtlarınadan oluşuyor. Elbette “Tush” grubun herkesçe tanınan, ilk gerçek hit’i olsa da hoparlör ses testi için bizim favorimiz “Blue Jean Blues” parçası oluyor. Usta Billy Gibbons’ın olağanüstü blues gitar solosu, tekniğin ve hassasiyetin öne çıktığı, inanılmaz bir iş. Bu parça, siz otomobilinizi kullanırken sisteminizde tam karşınızda dengeli ve odaklı bir ses sunuyor olmalı.

The Black Keys, sıklıkla aynı şekilde monokrom bir tınıya sahip olan The White Stripes ile karıştırılıyor. Ancak Ohio’nun en iyi gruplarından olan The Black Keys, çok daha üretken ve deneysel bir yapıya sahip diyebiliriz. Zaman içinde ve pek çok kaydın ardından ağır, kirli ve ham sesli garage rock müzikleri, çok daha karmaşık ve tabii ki çok daha ticari bir hale büründü. “Gold On The Ceiling”, grubun yedinci albümleri “El Camino”nun ikinci single’ı. Bu parçada, 1960’lar stili vokaller 1970’lerin ortalarındaki Glam Rock gitar tınılarıyla bir arada sunuluyor ve hepsi son derece akılda kalıcı bir elektro bas ritmiyle destekleniyor. Yalın ve karşı konulamaz düzeyde eğlenceli bu parça, otomobil ses sisteminizin ana hoparlörleri ile subwoofer’ı arasındaki entegrasyonu değerlendirmek için de bire bir.

“No Beginning No End“ albümünde hip-hop, R&B ve modern caz, zahmetsiz bir biçimde harmanlanıyor; benzersiz ve son derece yaratıcı bir birliktelik oluştuyor. Robert Glasper ve Pino Palladino gibi efsanevi isimlere ev sahipliği yapan albümün sıkı ve ritmik bir orkestrasyona sahip olması hiç şaşırtıcı değil. Ancak parçanın gerçek yıldızı, James’in sıcak ve duygulu sesi. Sly Stone stili yumuşak tonu, kaydın pürüzsüz, yumuşak prodüksiyon değerlerini mükemmel bir şekilde tamamlıyor. Öne çıkan ve gerçek bir hoparlör ses testi niteliği taşıyan diğer bir özellik de cezbedici bas gücü. Palladino ortak yapımı ile üretilen son mixlerde The Who’nun Entwistle’dan sonraki bas gitaristinin düşük frekans konusunda ne kadar usta olduğu net bir şekilde görülüyor.